سلام بر جواد الائمه!

چه اضطرابی دامن زمین را فرا می گیرد، آن گاه که دلش مزار امامی می شود.

گویی در آن هنگام، دست و پایش می لرزد! زمین از اینکه باید گوهری را در میان بگیرد،

بسیار ناخشنود است.اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار، او را مهمان

خوانش دیده بود؛ او که جواد بود و جود، قطره ای از پیشانی بلندش؛ تقی بود و پرهیزکاری،

سطری از صحیفه وجودش. او که در همان خردسالی امام شد و در نوجوانی، رهگشای گره های فکری.

که بی درنگ،دشوارترین پرسش را پاسخ می گفت و خبر از اتصال خویش به دریای علم الهی می داد.

برای هروله از «مروه» دلت تا «صفای» کاظمین، راهی نیست. در این حج ولایت و عشق همیشه در

«سعی» باش؛ که بی «سعی» نمی توان به «صفای» جمال معصوم علیهم السلام رسید. (1) تنها «بیست و پنج»

سال بود که نسیم «هل اتی» می وزید و نهرهایی که از سرچشمه «طه» سیراب می شود، جاری بود. و چه زود،

این نسیم از وزیدن افتاد و این عطر دل نواز، دامن برچید! اما، نه... چشم دلت را باز کن و ببین!

هنوز آن نسیم در حال وزیدن است و این شمیم روح بخش به مشام می رسد. سلام بر تو ای جوادالائمه علیه السلام

و بر آن بارگاه خدایی ات که تا دامنه قیامت، چشم نواز همه از ره رسیدگانِ خسته خواهد بود!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: