چهار حاجت

مرحوم شیخ موسی نجل شیخ علی نجفی نقل فرمود:

بزیارت حضرت ثامن الائمه (علیه السلام) مشرف شدم دچار بیماری سختی شدم

و در اثر آن ناخوشی هر دو چشمم آب سیاه آورد بقسمیکه جائی را نمی دیدم.

مبلغی هم پول داشتم صاحب خانه بعنوان قرض از من گرفت ومرکبی هم داشتم که صاحب خانه

از من خریده بود نه پولی را که طلب داشتم می داد نه وجه مرکب را و چند کتاب هم داشتم مفقود شد و

از این جهات بسیار دل تنگ بودم.

آنگاه با دل تنگی تمام نزد طبیب رفتم چون چشمانم را دید دوائی را تجویز نمود و گفت

تا سه روز آن را استفاده نما اگر بهبودی یافتی فبها اگر بهبودی نیافتی علاجی ندارد چون

آب سیاه آورده من بگفته او عمل کردم بهبودی حاصل نشد. لذا مایوس از همه جا شده

رو به دارالشفای حقیقی که حرم حضرت رضا (علیه السلام) باشد شدم وقتی مشرف شدم

بآنحضرت عرض کردم ای سید من می دانی که من برای تحصیل علوم دینیه آمده ام و اکنون

چشمم چنین شده و حال شفای چشمم و وصول طلبم و وجه مرکب وکتابهای خود را

از حضرتت می خواهم. از صبح که بحرم مشرف شدم تا ظهر مشغول گریه و زاری بودم

آنگاه برای ظهر بمنزل رفتم و بعد از نماز و صرف نهار خواب مرا ربود وقتی از خواب بیدار شدم 

چشمانم را روشن و بینا دیدم با خود گفتم خوابم یا بیدار فوراً برخاستم و براه افتادم.

اهل خانه چون مرا بینا دیدند تعجب کرده واز مرحمت حضرت رضا (علیه السلام) اظهار

خوشحالی نمودند.بعد از این قضیه آن طلبی را که داشتم با وجه مرکب بمن رسید

وکتابهای مفقود شده نیز پیدا شد.

( – دارالسلام محدث نوری . )

کجا روم که بجز در گهت پناه ندارم

جز آستانه لطفت گریز گاه ندارم

دلم می خواد آقا جون، مشهدتُ ببینم
کنار سقاخونت، با زائرات بشینم
سقاخونت آقاجون، به یاد مشک سقاست
اونجا فقط برای شادی قلب زهراست
یه کفتر غریبم، تو صحن سقاخونه
بیا بده با دستت، لقمه و آب و دونه
قبله قلب عاشق، جز تو آقا نمیشه
می خوام آقا بدونی ، دوسِت دارم همیشه
شبای بارگاهت ، صفای عالمینه
صحن و سرات برا من، کربلای حسینه
دلم می خواد آقا جون، ضریحتُ ببوسم
لباس نوکریتُ، تو حرمت بپوشم
از کوچیکی تا حالا، عاشق و مبتلاتم
بذار همه بدونن، تا جون دارم گداتم
دلم می خواد آقا جون، مشهدتُ ببینم
کنار سقاخونت، با زائرات بشینم
گدای بی پناهم، جز تو کسی ندارم
رونده عالمینم، تویی همه قرارم
دل تو حرم همیشه، مست یه اسم نابه
ذکر آقام ابالفضل، دعای مستجابه
آروم نمیشه این دل، توی حرم ای آقا
تا روضه ای نخونم، از دوتا دست سقا
کفتر دل کنارت، هی می ره بالا بالا
پر می کشه تا یثرب، کنار قبر زهرا
دست گدائی من به سوی تو درازه
پیش تموم مردم، به گدائیش می نازه
بعد نماز همیشه، اسم تو رو میآرم
وای اگه روزی آقا، اسم تو رو نیارم
دلم می خواد آقا جون، مشهدتُ ببینم
کنار سقاخونت، با زائرات بشینم

راز تنهایی علی علیه السلام

محبت یا معرفت؟

ما بیش از هر چیز به تعلیم نیازمندیم، و حتی پیش از تبلیغ، به معرفت و آشنایی علمی

نیاز داریم. یکی از بزرگترین مسائلی که در تاریخ وجامعه ما مطرح است اسلام و تشیع

می باشد که بسیاری از ما بدان معتقدیم،اما آن را به درستی نمی شناسیم.به مذهبی ایمان

داریم که آشنایی درست و منطقی از آن نداریم. مثلاً به علی (علیه‌السلام) به عنوان یک امام،

یک مرد بزرگ، یک ابرمرد حقیقی و به عنوان کسی که همه احساس ها و تقدیس های ما را

به خود اختصاص داده، اعتقاد داریم و همیشه در طول تاریخ، بعد ازاسلام، ملت ما افتخار ستایش

او را داشته است، اما متاسفانه آنچنان که باید و شاید او را نشناخته است؛ زیرا بیشتر به

ستایش ایشان پرداخته شده نه شناختن او.


غربت نهج البلاغه

نهج البلاغه بعد از قرآن ، بزرگترین کتاب ما است که آن را نمی خوانیم و نمی شناسیم،

چنانکه قرآن را نیز نمی شناسیم و آن را فقط ستایش می کنیم، می بوسیم و تبرک می دانیم.

قرآن ونهج البلاغه را تجلیل و ستایش می کنیم، اما چه فایده و چه تاثیری می تواند داشته باشد،

وقتی که در آن تدبّر نمی کنیم. نهج البلاغه به اقرار اغلب دانشمندان و نویسندگان و ادبای معاصر،

حتی عرب، بعد از قرآن، زیباترین متن عربی است. مجموعه ای در بردارنده سخنانی عمیق در

کمال فصاحت و بلاغت و کتابی حاوی دستورات ارزشمند اخلاقی است. شاید ،  25

سال سکوت علی(علیه السلام) از همه سخنانی که آن حضرت در دوران عمر خویش فرموده

است؛ رساتر، بلیغ تر، زیباتر، اثر بخش تر و آموزنده تر باشد. امام گاه با سخنانش

حرف می زند و گاه با سکوتش، گاه با پیروزیش درس می دهد و گاه

با شکستش. مخاطب امام ما هستیم و رسالت ما نیز معلوم است:

شناختن این درس ها ، خواندن این سخنان و شنیدن این سکوت ها...

درد بزرگ مرد تاریخ

متاسفانه حضرت علی علیه السلام با این عظمت هنوز در بین شیعیانش نیز مجهول و

ناشناخته مانده است. هنوز بسیاری از فضایل و ارزشهای انسانی ایشان را نیافته ایم.

اما به راستی ارزش های انسانی علی علیه السلام چیست؟

یکی از مسائلی که درباره ایشان مطرح نشده، مساله تنهایی علی (علیه السلام) است.

چه کسی تنها نیست؟ کسی که با همه، یعنی در سطح همه است، کسی که رنگ

زمان به خود می گیرد، رنگ همه را به خود می گیرد و با همگان تفاهم دارد و در

سطح موجود است و با وضع موجود، به هر شکلش و هر بُعدش منطبق است.


درد انسان، درد انسان متعالی ، تنهایی وعشق است.

یک دوست وفادار و هم یک همسر نمونه.

چنین انسانی است که در دنیا تنهاست.

علی(علیه السلام) در میان پیروانش هم تنهاست، در اوج ستایش هایی که از او می شود

مجهول مانده است. درد علی (علیه السلام) دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم

شمشیر ابن ملجم در فرق مبارکش احساس می کند،و درد دیگر، دردی است که او را تنها

در نیمه شب‌های خاموش به دل نخلستان‌های اطراف مدینه کشانده ...