خروج امام حسین (ع) از مدینه و اقامت وی در مکه

امام حسین (ع) راهی جز خارج شدن از مدینه نداشت و با تهدید

به ترور رو به رو بودند بنابراین شبانه از مدینه به سمت مکه خارج شدند.

ولید بن عتبه والی مدینه به‌حکم یزید بن معاویه در شبِ شنبه، سه روزْ

باقى‌مانده از ماه رجب سال اقدام به گرفتن بیعت از امام حسین ع

و عبدالله بن زبیر کرد. امام حسین (ع) از بیعت خودداری کردند.

پسر زبیر، همان شب از مدینه به سمت مکّه خارج شد.

صبحگاهان، ولید، مردانى را در پى او فرستاد. او هشتاد سواره

از افراد بنى امیّه را در جستجوى او فرستاد؛ ولى به وى دست

نیافتند و بازگشتند. آخرهاى روز شنبه، ولید، مردانى را در پى

امام حسین (ع) فرستاد تا در مجلس او حضور یافته، با ولید از

طرف یزید بن معاویه بیعت نماید.امام حسین (ع) به آنان فرمود:

«تا فردا شود و ببینیم چه مى‌کنیم». آنان آن شب، دست از

امام حسین (ع) برداشتند و به وى براى بیعت اصرار نکردند.

در همان شب یعنى شب یکشنبه، دو شب ‌مانده از ماه رجب،

امام به سمت مکّه حرکت کرد.[۱] امام حسین (ع) هنگام خروج از

مدینه  این آیه را ‌خواندند:

«فَخَرَجَ مِنْهٰا خٰائِفاً یَتَرَقَّبُ قٰالَ رَبِّ نَجِّنِی مِنَ اَلْقَوْمِ اَلظّٰالِمِینَ»[۲]

«از آن دیار، با ترس و هراس، بیرون رفت و اوضاع را مى‌پایید. گفت:

پروردگارا! مرا از قوم ستمگر، رهایى بخش».

به سینه هرکه تمنای کربلا دارد
همیشه در دل خود روضه ای به پا دارد
کسی که عشق تو دارد دگر چه کم دارد ؟
بدون عشق تو عالم کجا بها دارد ؟

قیامت بی حسین غوغا ندارد

شفاعت بی حسین معنا ندارد

حسینی باش که در محشر نگویند

چرا پرونده ات امضاء ندارد

غدیرخم سمبل امامت و ولایت است و در واقعه نشانه و رمزی است

که از تداوم خط نبوت حکایت دارد و نقطه طلایی کاروان رسالت و طلایه دار امامت و ولایت است.


علت نام گذاری غدیرخم

 آن است که آبگیر آنجا به شکل خُمِ رنگرزان بوده و برخی قبایل صحرایی، گاه جامه های رنگ کرده

خود را در این آبگیر می شسته اند. واقعه بزرگ غدیر پیامبر (ص) در ۲۴ یا ۲۵ ذیقعده سال

دهم هجری همراه با هزاران نفر برای به جای آوردن مناسک حج، از مدینه به طرف مکه حرکت کرد.

 

 از آنجا که این حج، آخرین حج پیامبر (ص) بود به حجه الوداع مشهور شد. وقتی اعمال حج پایان یافت

و پیامبر (ص) همراه مسلمانان مکه را ترک و به طرف مدینه حرکت کرد، روز ۱۸ ذی الحجه به غدیر خم رسیدند،

در این مکان جبرئیل آیه تبلیغ را بر پیامبر (ص) نازل کرد و از جانب خداوند، به رسول خدا (ص) امر نمود

تا علی (ع) را به عنوان ولی و وصی بعد از خود، به مردم معرفی کند.

 

 

بنابر روایات، رسول خدا (ص)، در غدیر خم مردم را گرد آورد و دست علی (ع) را بلند نمود

تا همگان او را ببینند و فرمود: «ای مردم، آیا من از خود شما، بر شما بیشتر ولایت ندارم؟»

مردم پاسخ دادند: «آری،‌ای رسول خدا.» حضرت فرمود: «خداوند ولیّ من است و

من ولیّ مؤمنین‌ هستم و نسبت به آنان از خود آنان بیشتر ولایت دارم. پس هر کس

که من مولای اویم، علی مولای اوست.» رسول خدا (ص) سه‏ بار این جمله را تکرار کرد

و فرمود:«خداوندا، دوست بدار و سرپرستی کن، هر کسی که علی را دوست و سرپرست خود بداند

و دشمن بدار هر کسی که او را دشمن می‌دارد و یاری نما هر کسی که او را یاری می‌نماید

و به حال خود رها کن، هر کس که او را وا می‌‏گذارد.» سپس خطاب به مردم فرمود: «حاضران این پیام را به غایبان برسانند.»

 

حدیث غدیر:

 حدیث غدیر نام بخشی از خطبه غدیر است که در آن، پیامبر فرموده است:«هر کس من مولای (سرپرست) اویم،

علی (ع) مولای (سرپرست) اوست». این بخش از خطبه را بیش از ۱۱۰ نفر از صحابه و ۸۴ نفر از تابعین به صورت

متواتر نقل کرده‌اند، با این شرایط نه تنها تواتر حدیث غدیر مسلم است ،بلکه مى توان گفت به مراتب، فوق حدّ تواتر است.

این خطبه یکی از قویترین دلایل ولایت و سرپرستی امام علی(ع) بعد از پیامبر اسلام است.

قرائن و شواهد مختلفی این حدیث را در اثبات ولایت امام علی(ع) تأیید و تقویت می‌کنند.

 

علامه امینی مجموع سلسله اِسناد خطبه و حدیث غدیر را از منابع اهل سنت گردآوری کرده و

به همراه سایر دلایلِ اثبات کننده واقعه غدیر در قالب یازده جلد کتاب الغدیر، منتشر کرده است.

 

غدیر یعنی کسانی که عقب مانده اند برسند
و کسانی که جلو رفته اند برگردند، تا با ولایت حرکت کنند.

عید غدیر خم مبارک باد

یا مهدی

همه نگاه ها به سوی تو گره خورده تا تو بیایی

و خار باشی بر چشم همه آنان که چشم دیدنت را ندارند

و مرهمی باشی بر دل آنانی که سال هاست در فراقت با تمام وجودشان ایستاده اند

هر چند کمی فرج تمنا کردیم


 آقا ز سر خویش تو را وا کردیم


 شرمنده ولی خلاصه تر می گوییم


 با واژه انتظار بد تا کردیم

مشخصات کتاب

عنوان و نام پدیدآور : پژوهه مهدوی / علی اکبر مهدی پور.

گوشه ای نوشتار کتاب:

امام شناسی

امام در لغت به معنای : « پیشوا » و « مقتدا » می باشد .

خلیل بن احمد ، پیشوای ارباب لغت می گوید :

کُلُّ مَنْ اُقْتُدِیَ بِهِ وَقُدِّمَ فِی الاُمُورِ فَهُوَ إِمامٌ ؛

هر کسی که جلودار امور باشد و به او اقتدا کنند ، او « امام » است .(1)

ضرورت وجود امام
اشاره

هر عاقل فرزانه ای که از وضع جهان و رفتار مردمان آگاه باشد ، در ضرورت وجود رئیسی نافذ ،

مدیر و مدبر ، برای جلوگیری از خصومت ها ، تجاوزها و تباهی ها تردیدی به خود راه نمی دهد .

با توجه به خاتمیت پیامبراکرم صلی الله علیه و آله و استمرار شریعت و عدم نسخ آن تا روز رستاخیز ،

وجود شخصی به عنوان نگهبان ، مرزبان و مرزدار آیین اسلام از هرگونه تغییر ، تبدیل و تباهی ضروری می باشد .(2)

بزرگان شیعه ضرورت وجود امام را از روی قاعده ی لطف به صورت گسترده تشریع نموده ،

اثبات کرده اند که وجود تکلیف و ادامه ی آن در طول قرون و اعصار ، ضرورت وجود امام را در هر عصر و زمانی ضروری می نماید .(3)

1 . خلیل بن احمد ، کتاب العین ، مادّه « امم » ؛ ترتیب العین ، ص 55 .

2 . علم الهدی ، الذّخیره ، ص 410 _ 424 .
3 . شیخ مفید ، تمهید الاصول ، ص 445 _ 463 ؛ علم الهدی ، الشّافی فی الامامه ، ج 1 ، ص 47 _ 102 .

جهت مطالعه و دریافت بیشتر به سایت قائمیه مراجعه شود

سالروز ازدواج علی ع و حضرت زهرا س بر تمام شیعیانش مبارک باد

شیعه واقعی کسی ایست که مرام و عملش مثل حضرت علی ع باشه

هر کسی که شیعه واقعی حضرت علی ع هست دیگه معطل نمی مونه

و به هر چی این مرد گفته و میگه لبیک میگه

یا علی مدد

خواستگاری پر از عشق وحیا

پیامبر(ص) در خانه ی ام سلمه بود. علی علیه السلام داخل منزل شد و سلام کرد و در گوشه ای نشست. از خجالت چهره اش سرخ شده بود. سرش را زیر انداخت و ساکت ماند. او نمی توانست تقاضای خود را بیان کند. پس از مدتی سکوت، پیامبر(ص) فرمود: «یا علی! گویا برای خواسته ای نزد من آمده ای که از اظهار آن شرم داری؟»
علی علیه السلام با سخنانی شیرین خواسته اش را چنین بازگو کرد: «پدر ومادرم فدای شما، وقتی خردسال بودم مرا از عمویتان ابوطالب و فاطمه بنت اسد گرفتید. با غذای خود و به اخلاق و منش خود بزرگم کردید. نیکی و دل سوزی شما درباره من از پدر و مادرم بیشتر و بهتر بود. تربیت و هدایتم به دست شما بوده و شما ای رسول خدا به خداسوگند ذخیره دنیا و آخرتم می باشید. ای رسول خدا! اکنون که بزرگ شده ام، دوست دارم خانه و همسری داشته باشم تا در سایه انس با او، آرامش یابم. آمده ام تا دخترتان فاطمه را از شما خواستگاری کنم. آیا مرا می پذیرید؟» چهره پیامبر چون گل شکفته شد. گویا انتظار این لحظه را می کشید. خوشحال شد و فرمود: «صبر کن تا نظر فاطمه را جویا شوم.»
آنگاه نزد فاطمه رفت و فرمود: «دخترم، علی بن ابی طالب به خواستگاری تو آمده، آیا اجازه می دهی تو را به عقدش در آورم؟» فاطمه(س) به خاطر شرم و حیا ساکت ماند، اما حرکتی که ناشی از نارضایتی باشد، از خود بروز نداد. رسول خدا(ص) از سکوت فاطمه رضایت او را دریافت و فرمود: « الله اکبر سکوتها رضاها».

مهریه بانوی اول و آخر هستی

رسول خدا(ص) با لبی خندان نزد علی(ع) آمد و فرمود: «آیا چیزی برای ازدواج داری؟» علی(ع) پاسخ داد: «ای رسول خدا، پدر و مادرم فدایت هیچ چیز از شما پوشیده نمانده، تمام ثروتم شمشیر و شتر و زرهی بیش نیست.»
پیامبر(ص) فرمود: «شتر و شمشیر برای کار جهاد مورد نیاز توست. همان زره را مهر قرار می دهم.» علی(ع) زره را فروخت و بهای آن را که عبارت از 480 یا 500 درهم نقره بود. به عنوان مهریه در اختیار پیامبر(ص) گذاشت.

توصیه های رسول خدا(ص) به دو گوهر هستی

هنگامی که کاروان عروس به خانه رسید، پیامبر، امیر مومنان را فراخواند و پس از آمدن او دخت سرفرازش را خواست و دستش را گرفت و در دست علی ع نهاد و فرمود: «علی جان! خداوند دخت پیامبر را به تو مبارک سازد.»
و افزود:یا علی! هذه «فاطمه» ودیعتی عندک!یا علی! نعم الزوجه «فاطمه»! و یا «فاطمه»! نعم البعل علی!!
علی جان! این فاطمه است و امانت من نزد توست!فاطمه شایسته ترین همسر برای توست.
و آنگاه فرمود: ای «فاطمه» علی شایسته ترین شوهر است. و دستهای مقدس را بسوی آسمان گشود و نیایشگرانه زمزمه کرد که: بار خدایا! نیکی ها و برکات خویش را بر این دو فرود فرست، و در فرزندان و نسل پاکشان برکت قرار ده!
بار خدایا! این دو تن محبوب ترین انسانها نزد من هستند، پس تو نیز آنان را دوست بدار و از سوی خویش حافظ و نگهبان بر آنان بگمار. بار خدایا! من این دو تن را با نسل پاکشان، از شیطان رانده شده و شرور و وسوسه های آن، به تو پناه می دهم.
آنگاه آبی خواست و جرعه ای از آن را به سبک خاصی متبرک ساخت و از آن قطراتی بر سر و سینه و میان شانه های دخت گرانقدر و داماد ارجمندش افشاند. و دستور داد بانوان، عروس و داماد را در سرای جدیدشان به خدا سپارند و بروند.

خانه ای به رنگ مهر و به وسعت دریا

زندگی مشترک علی علیه السلام و فاطمه زهرا علیهاالسلام در خانه ای ساده اما پر از نور و مهر آغاز شد. یاد خدا چلچراغ خانه آنها بود و غیر از رضایت حضرت حق خواسته دیگری آنها را به خود مشغول نکرد. زهرا علیهاالسلام رازدار علی علیه السلام بود و علی علیه السلام پناهگاه فاطمه علیهاالسلام ؛ تا آنجا که حضرتش با نگاهی به زندگی خویش فرمود: «هیچ گاه فاطمه از من نرنجید و او نیز هرگز مرا نرنجاند. او را به هیچ کاری مجبور نکردم و او نیز مرا آزرده خاطر نساخت. در هیچ امری، قدمی برخلاف میل باطنی من برنداشت و هرگاه به چهره اش نگاه می کردم، تمام غصه هایم برطرف می شد و دردهایم را فراموش می کردم». آن حضرت در جایی دیگر می فرماید: «به خدا قسم هرگز کاری نکردم که فاطمه خمشگین شود؛ اونیز هیچ گاه مرا خشمگین نکرد.»